నల్లని మబ్బుల వెనుక సూర్యున్ని దాచి,
నింగి తన కురులతో రాత్రి పరచిన వేళ నుండి...
నిదుర రాని అర్ధరాత్రి వరకు విఫల యత్నం చేసి..
అలసి... జామురాత్రిలో ..నాకనులు మూతపడ్డపుడు,
ఏదో తెలియని వేదన,
నా గుండెల్ని పిండేస్తున్నట్లు..
మమతానురాగాలు మిళితం ఛేసి ఆరాధనతో ..
నే నిర్మించుకున్న నా కలల సౌధం నుండి..
పరదాల మాటున ఓ రూపం
చిరుమువ్వల సవ్వడితో కదిలి వెల్తున్నట్లు,
నా స్మృతి పదం చేరేసరికి..
చాలా దూరం అవుతున్నట్లు..
ఆ ఊహనే నే భరించలేకున్నాను..
అదే నిజమైతే.. నా ఊపిరి ఆగి..
ఆ సవ్వడి వెంట..
నా ప్రాణం కూడా పోతుంది..
April 3, 2010 at 11:43 AM
nice
April 3, 2010 at 1:24 PM
బాగుందండి.
April 3, 2010 at 10:09 PM
Thank u...
October 7, 2012 at 6:22 PM
మీ కవితలన్నీ చదివాను. బాగా వ్రాస్తున్నారండీ!